Αντίο κυρά Βασιλική

Του Πανταζίδη Γιώργου
thrakinews.gr

Μια μεγάλη μορφή του Έβρου αλλά και ολόκληρου του Ελληνισμού, έφυγε από κοντά μας. Η γυναίκα σύμβολο, η Βασιλική Λαμπίδου - Φωτάκη, γνωστότερη στο πανελλήνιο ως η ηρωική «Κυρά των Μαρασίων» απεβίωσε σε ηλικία 107 ετών. Για περίπου πενήντα χρόνια ήταν αυτή που ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της στο χωριό Μαράσια, λίγα μόλις μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, ενώ έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα νέα παιδιά που υπηρετούσαν την πατρίδα στην μεθόριο. Για την προσφορά της στην πατρίδα είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Ελληνικό Στρατό, την Ακαδημία Αθηνών και όλη την τοπική κοινωνία. Το 2007 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για την πολυετή προσφορά της στα στρατευμένα νιάτα. Η πρόταση για τη βράβευση έγινε από γυναικεία σωματεία της Θεσσαλονίκης και το δήμαρχο Τριγώνου Έβρου, κ.Μαν.Χατζηπαναγιώτου.

Ποια ήταν

Η Βασιλική Λαμπίδου - Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο.

Καθημερινά η Κυρά των Μαρασίων μέχρι και σήμερα στα βαθιά της γεράματα ύψωνε την ελληνική σημαία. Για δεκαετίες φρόντιζε τους στρατιώτες του φυλακίου: Τους μαγείρευε, τους έπλενε τα ρούχα, τους στήριζε στις δύσκολες στιγμές τους και τους αγαπούσε σαν να ήταν τα παιδιά της. Από τα λόγια που ακούστηκαν στην εκδήλωση της απονομής του βραβείου, φαίνεται ότι και οι στρατιώτες που πέρασαν από εκεί την είχαν σαν δεύτερη μάνα. Τα τελευταία χρόνια την αγκάλιασαν τα κορίτσια του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι». Της εξυπηρετούσαν όλες τις ανάγκες της. Και όταν τα κορίτσια φεύγουν τότε την κάνουν παρέα οι στρατιώτες του φυλακίου και δεν την αφήνουν ποτέ μόνη.