protagon.gr
Μέρες «αγανάκτησης» και αριθμών. Η επιστολή των 16, το μανιφέστο των 32, οι 100.000 του Συντάγματος, το 16,5 % της ανεργίας, τα 100δις της νέας βοήθειας και πάει λέγοντας. Βρόχος εκείνο το μεγάλο νούμερο 325.874.089.187 - του χρέους. Μέχρι πρότινος η λέξη αυτή έφερνε στο νου τιμή και καθήκον, τώρα… Σύγχυση, φόβος
και θυμός πάνω από τη χώρα. Οι ξένοι, εμείς, ξένοι εμείς στην ίδια μας τη χώρα που δεν την αναγνωρίζουμε και δεν μας αναγνωρίζουμε πια. Αγριεμένοι παντού οι άνθρωποι. Κάθε λύση δείχνει χειρότερη από το πρόβλημα. Σε τέτοιους καιρούς και τα σωστά που λέγονται , χάνονται στη βουή και το πάθος… Ποιος έχει μόνο δίκιο και ποιος μόνο άδικο;
Η κατάσταση είναι πολύ σύνθετη και μας υπερβαίνει, τον καθένα χωριστά και όλους μαζί. Ναι, αλλά γιατί; Δεν είναι η πρώτη φορά. Αν ανατρέξουμε στα βιβλία της νεώτερης ιστορίας θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα βρέθηκε και στο παρελθόν στη δίνη μεγάλων κρίσεων, επιβίωσε δικτατοριών, ξαναχτίστηκε από τα ερείπια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μάτωσε στον Εμφύλιο και σχεδόν έκλεισε τις πληγές του Διχασμού, γνώρισε ο λαός της μέσα σε 50-60 χρόνια πρωτοφανή ευημερία. Γιατί η παρούσα κρίση μοιάζει ασήκωτη και δίχως τέλος; Γιατί φαίνεται σαν πολτός που μας τραβάει όλους προς τα κάτω; Είναι η εγγύτητα που παραμορφώνει την εικόνα ή όντως «υπάρχει κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει»; Δεν θέλω να κάνω μια ανάλυση της δεκάρας. Πολλοί και καλοί ειδικοί περί το θέμα τα έχουν πει και τα έχουν γράψει με χειρουργική ακρίβεια. Επιχειρώ απλώς να «συλλάβω» την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που νομίζω ότι έχει οργή αλλά όχι την επαναστατικότητα του καινούργιου.
Έχει αυτοκριτική αλλά όχι ειλικρινή διάθεση για ανατροπές. Έχει ορθόφρονες μονάδες αλλά όχι συνειδητή συλλογική προσπάθεια, έχει ακόμη πολύ εγώ και ελάχιστο μαζί. Η αλήθεια είναι ότι ο πρότερος εθνικός βίος δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Πώς θα αλλάξουμε εν μια νυκτί όταν σχεδόν δυο αιώνες αλλιώς είμασταν μαθημένοι; Εκσυγχρονισμένοι παραδοσιοκράτες, το πήγαμε το πράγμα για δεκαετίες αλλά «το ουσιώδες είναι που έσκασε» τώρα. Υπάρχει ελπίς; Είναι η ερώτηση στα χείλη όλων, σε όλες τις συντροφιές, στο ταξί, στο σουπερ μάρκετ, στη χειραψία του δρόμου, στην επικοινωνία με φίλους από το εξωτερικό. Δεν ξέρω τι παίζεται στις πρωτεύουσες της ισχύος, αν είμαστε προγραμμένοι ή θα σωθεί στο τέλος η παρτίδα. Αλλά και τότε θα χρειαζόταν πάλι ένα μνημόνιο, εθνικό αυτή τη φορά. Που δεν θα έχει αριθμούς , αλλά μόνο τα θετικά πρόσημα από όλα όσα συνθέτουν αυτή τη χώρα. Και είναι πολλά και παντού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου