ΕΛΛΗΝ ΕΞ ΑΓΧΙΣΤΕΙΑΣ

Του Πέτρου Μάρκαρη
http://www.aixmi.gr/

Όσοι ξέρουν το βιογραφικό μου, γνωρίζουν τρία πράγματα για μένα. Πρώτον, ότι είμαι Κωνσταντινουπολίτης, δεύτερον ότι είμαι αρμενικής καταγωγής και τρίτον ότι είμαι γόνος μιας μεικτής οικογένειας: Ο πατέρας μου ήταν Αρμένης και η μητέρα μου Ρωμιά. Ξέρουν, επίσης, ότι εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα, επειδή ήθελα να γράψω στη μητρική μου γλώσσα, που είναι τα ελληνικά.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα είχα τούρκικη υπηκοότητα. Απόκτησα την ελληνική αμέσως μετά την πτώση της χούντας, επωφελούμενος από ένα χουντικό νόμο, ο οποίος αναγνώριζε στους Αρμένιους το καθεστώς του «άπατρι» και τους χορηγούσε αυτόματα την ελληνική υπηκόοτητα.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι, επειδή η μητέρα μου ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, εκπλήρωνα, έστω κατά το ήμισι, το «δίκαιον του αίματος», στο οποίο στηρίζεται η πρόσφατη απόφαση

του Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας. Πολλοί άλλοι Αρμένιοι που είχαν πάρει τότε την ελληνική υπηκοότητα δεν πληρούσαν εν τούτοις τον όρο αυτό.

Αντίθετα, οι Ρωμιοί της Πόλης με τουρκική υπηκοότητα, που είχαν εξαναγκαστεί το 1964 και το 1965 να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, και εκπλήρωναν καθ’ ολοκληρίαν, το «δίκαιο του αίματος», δεν μπορούσαν να γίνουν Έλληνες υπήκοοι, επειδή το ελληνικό κράτος, εκπληρώνοντας την επιθυμία του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, δεν τους την έδινε, με την ελπίδα ότι έτσι θα αναγκάζονταν να γυρίσουν πίσω στην Πόλη.

Με απλά λόγια, οι Κωνσταντινουπολίτες, που εκπληρούσαν τον όρο περί «δικαίου του αίματος» δεν μπορούσαν να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα, ενώ μπορούσαν οι Αρμένιοι, που δεν τον εκπλήρωναν.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με μια δίκαιη απόφαση (για τους Αρμένιους), με μια απόφαση σκοπιμότητας (για τους Ρωμιούς), και τίποτα με το «δίκαιον του αίματος».

Στο σημείο αυτό προκύπτουν για μένα δυο ερωτήματα. Δεν είμαι ούτε τυφλός, ούτε ρομαντικός, για να μη βλέπω ότι η Ελλάδα έχει ένα πρόβλημα μετανάστευσης, που τείνει να μετατραπεί σε ανοιχτή πληγή. Όταν διασχίζω την οδό Πατησίων στο ύψος του Οικονομικού Πανεπιστημίου, όταν περνάω από την πλατεία Βικτωρίας, ή από την οδό Πανεπιστημίου, απέναντι από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου κατοικοεδρεύει ο υφυπουργός Οικονομικών, βλέπω πλανόδιους μετανάστες εμπόρους να πουλάνε τσάντες, γυαλιά ηλίου, καλλυντικά, και ένα σωρό άλλα είδη.

Τα ίδια εμπορεύματα πουλάνε, ωστόσο, και πολλά μαγαζιά στις εν λόγω περιοχές, που πληρώνουν ενοίκιο, κάποια και υπαλλήλους, φόρους και ΦΠΑ. Οι μετανάστες έμποροι δεν πληρώνουν τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν κόβουν ούτε απόδειξη. Αυτή είναι καθαρή περίπτωση αθέμιτου ανταγωνισμού.

Ρωτάω, λοιπόν: Καλύπτεται και ο αθέμιτος ανταγωνισμός από το «δίκαιον του αίματος»; Όχι, βέβαια. Μπορεί όμως να καλύπτεται από τον «κοινωνικό πραγματισμό», που επικαλέσθηκε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης. Στο κάτω-κάτω, γιατί να καλύπτεται από τον «κοινωνικό φραγματισμό» το κίνημα των διοδίων και το κίνημα των ΜΜΜ, και να μην καλύπτεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός ορισμένων μεταναστών;

Το δεύτερο ερώτημα μου αφορά τα δυο κόμματα της Αριστεράς, που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ των κινημάτων αυτών. Όποιος γνωρίζει, έστω και στοιχειωδώς, την ιστορία της Ευρώπης, ξέρει ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων και αυξημένης ανεργίας, η Ευρώπη έκανε πάντα στροφή προς την άκρα Δεξιά και όχι προς την Αριστερά.

Η οικονομική κρίση και η καταστροφική ανεργία, στα τέλη της δεκαετίας του ΄20, έστρωσαν το δρόμο του Χίτλερ για την εξουσία.

Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό αρχίζει να επαναλαμβάνεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως π.χ. στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Δανία και πρόσφατα ακόμα και στη Σουηδία, όπου τα ακροδεξιά κόμματα μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε κυβερνητικούς εταίρους, με όπλο το μεταναστευτικό και την ξενοφοβία των πολιτών.

Στην Ελλάδα εκλέχτηκε, για πρώτη φορά μεταπολεμικά, δηλωμένος ακροδεξιός στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και τώρα μιλάμε, με δικαστική απόφαση, για «δίκαιο του αίματος». Αυτά τα φαινόμενα θα έπρεπε, λογικά, να βάλουν σε σκέψεις την Αριστερά και να την οδηγήσουν σε επανεκτίμηση της τακτικής της.

Το κίνημα που χρειάζεται επειγόντως η Ελλάδα, δεν είναι ούτε των διοδίων, ούτε των ΜΜΜ, αλλά ένα κίνημα για την αναστήλωση της χώρας σε σωστές βάσεις. Σ’ αυτό το κίνημα θα μπορούσαν να συμβάλλουν αποφασιστικά τα κόμματα της Αριστεράς. Δυστυχώς, δεν το βλέπω πουθενά στον ορίζοντα.