Στην κοινωνία των «λεπρών» η ελπίδα δεν ξενερώνει ποτέ ..«κουφάλες νεκροθάφτες».

Του Κωνσταντίνου Σταματόπουλου

Πέρασε κατοχή πέρασε πείνα και δυστυχία και  όμως όταν επρόκειτο για την ασθένεια της λέπρας όλοι το έλεγαν «το κακό», «η κακιά αρρώστια»… Η λύση της τότε κοινωνίας ήταν να απομονώσει τους «άρρωστους» σε ένα Νησί. Με δικούς τους νόμους να κυκλοφορούν σαν ζωντανοί νεκροί κοιτώντας και ελπίζοντας  να ζήσουν και την επόμενη ημέρα, για να καταφέρουν να μπουν στην λίστα για ένα εμβόλιο που θα έρθει από το εξωτερικό.

Όλοι το ίδιο «σημαδεμένοι» παρατούσαν σπίτια, οικογένειες, μωρά παιδιά για να ζήσουν ένα αύριο άγνωστο, πιο φοβισμένο, ζώντας με την αναμονή για να τους έρθει φώς τεχνητό αλλά και όχι μόνο.. Ζώντας ξέροντας πως η χώρα τους, τους απομόνωνε στέλνοντάς τους συντροφιά με το σκοτάδι.

Η αναλογία με το σήμερα ίσως πονάει το ίδιο αν και η λέπρα δεν έχει τα ίδια συμπτώματα πια. Ξεκίνησε σαν σαράκι που κατάτρωγε τα .....

σωθικά μιας χώρας. Έφτασε στο μεδούλι και συνεχίζει να την τρώει χωρίς να υπάρχει  «εμβόλιο από το εξωτερικό». Η χώρα μας, μας ανάγκασε να παρατάμε σπίτια, γονείς, φίλους για να απομονωθούμε ξένοι κάπου αλλού για άλλη μια φορά σε περίοδο κατοχής. Σε πολλούς, για τους οποίους δεν ξέρει την γιατρειά, η λύση της είναι να τους απομονώνει απλά ως δακτυλοδεικτούμενους, καθώς περπατάνε ανάμεσά μας. Την μια είναι οι νταλικέρηδες, την άλλη οι γιατροί, την μια οι φαρμακοποιοί, την άλλη οι συνταξιούχοι…. Δημιουργεί τεχνηέντως  ομάδες «λεπρών» ανάμεσά μας , ώστε ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε από τι ακριβώς πάσχουν, να μπούμε  στην διαδικασία να τους απομονώνουμε σε «νησιά»…. «Νησιά σιωπής». Είναι οι σύγχρονες Σπιναλόνγκες της Ομερτάς για μια κοινωνία που νοσούσε αλλά που έκανε ότι δεν έβλεπε ποτέ τα σημάδια στο κορμί της. Για μια κοινωνία που τα συμπτώματα τα έδινε καθημερινά όταν «ξεγυμνωνόταν και κοιτιόταν στον καθρέφτη» μέσα στο σπίτι της, αλλά όλοι -επειδή ήταν «παιδί μας»-  δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε.

Ξέρουμε ότι στα «νησιά» που φτιάχνουμε για όλες τις ομάδες των «λεπρών» δεν θα «επιζήσουμε» όλοι οι «λεπροί». Είναι όμως η μοναδική ευκαιρία να αποδείξουμε πώς ζουν οι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ. Είναι η μοναδική στιγμή στην οποία ο ύμνος προς την ελευθερία έχει γλυκό αντίλαλο… «απ’τα κόκκαλα βγαλμένη….» . Μας βγάζουν την ψυχή…. Σήμερα εγώ ο νταλικέρης, αύριο εσύ ο γιατρός….. Στην κοινωνία που μας βαφτίζει «λεπρούς» η απάντησή μας είναι ότι «η ελπίδα μας δεν ξενερώνει ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες».. Δεν θα περιμένουμε κανένα εμβόλιο να μας σώσει, και κανέναν …"βαρυποινίτη" να μας φυλάξει. Στους δικούς μας νόμους (ακόμη και αν λέγονται ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ)  ακόμη και αν αλλάξουμε 100 προέδρους στο «Νησί» να έχετε υπόψιν σας ότι ο βαρκάρης  κάνει αντίστροφη διαδρομή… φεύγει από εμάς, για να ταϊζει εσάς και η «λέπρα» είναι μεταδοτική….to be continued.