Πολιτική ακρόαση σε καιρούς Δημ(ι)οκρατίας

Του Κωνσταντίνου Σταματόπουλου

Μεγαλώσαμε σε περιόδους που το κάλεσμα των ηγετών ήταν πάντα πιο ισχυρό της δικής μας συνείδησης ή βούλησης. Μας γοήτευαν πάντα τα μεγάλα μπαλκόνια και οι μεγάλες ομιλίες.  Μας γοήτευε ο δεινός ρήτορας, ο ενθουσιώδης πολιτικός, ο λαϊκιστής ή ο επαναστάτης.

Εκατομμύρια ανθρώπων μίσθωναν πούλμαν για να βρεθούν στην μεγάλη συγκέντρωση που θα κάνει την ομιλία του ο τάδε πρωθυπουργός ή ο δείνα πρόεδρος. Ήταν η δική μας συμμετοχή στο τότε μηντιακό φαινόμενο. Μπιρσίμ, κάμερες, άλλες εποχές. Ούτε καν κινητό για να τραβάει ένα βίντεο δεν υπήρχε.  Ή και να υπήρχε… το youtube και το dailymotion ήταν πολύ μακρινά για να μπορέσουμε να τα προβάλλουμε κάπου, ωστέ να δείξουμε έτσι την άλλη όψη που δεν φαινόταν ποτέ στις τηλεοπτικές κάμερες.

Τα πράγματα άλλαξαν και η κοινωνία εξελισσόταν. Πλέον τα blogs και τα social media έδωσαν μια διαδραστική δυνατότητα που πρίν δεν υπήρχε. Πλέον βρήκαν βήμα και χώρο, φωνές που  μέχρι χθές ακούγονταν σαν αντίλαλος από ψίθυρο εν μέσω βοής.

Στις μέρες μας όμως η πολιτική και οι εκφραστές της εξακολουθούν να δείχνουν κωφάλαλοι... Μιλούν μια γλώσσα που μόνο νοηματική μπορεί να είναι εφάμιλλή της. Δείχνουν ταυτόχρονα να έχουν εγκλωβιστεί σε εικόνες του παρελθόντος. Σε εικόνες που όλοι ανεξαρτήτως χώρων και χρωμάτων είχαν συνδυάσει  και εξακολουθούν να συνδυάζουν -κακώς- με μπαλκόνι ή βήμα ομιλίας. Χειροκροτητές και καλοθελητές πάντοτε βρίσκονταν..

Ωστόσο οι ίδιοι χειροκροτητές και καλοθελητές αρνούνται πλέον την  μαζική συμμετοχή σε πολιτικές κομματικές εκδηλώσεις που θα παρέμβει ο τάδε πρόεδρος/βουλευτής/πολιτευτής. Αρνούνται να παρακολουθήσουν ομιλία…. δεν τους γοητεύει πια. Ζητούν ακρόαση και μάλιστα επειγόντως. Ζητούν συμμετοχή των ίδιων των πολιτικών σε συζητήσεις και δεν τους απασχολεί αν αυτοί που «κινούν τα νήματα» αποτελέσουν εν δυνάμει χειροκροτητές . Τους αρκεί που από ομιλητές θα μετατραπούν σε ακροατές. Το ζητούν, το έχουν ανάγκη , το απαιτεί η Δημ(ι)οκρατούμενη κοινωνία.

Και επειδή το "γαϊτανάκι"συνεχίζεται με δηλώσεις από μπαλκόνια ή από βήματα κοπών πίτας και κλαδικών, το μόνο σίγουρο είναι πως όλα αυτά είναι πια μόνο για τους νοσταλγούς των παλιών μεγάλων ηγετών.. Τώρα η κλισέ φράση «αφουγκράζομαι την κοινωνία και ακούω τους πολίτες» ζητάει πιστοποίηση και επιβεβαίωση πιο πολύ από ποτέ.

 Γιατί η Δημοκρατία ζητάει από την Δημ(ι)οκρατία  την  φωνή της πίσω.. και ας προσποιείται οτι δεν την ακούει.