του Γιώργου Λακόπουλου
Υστέρα από δεκαοκτώ μήνες στην εξουσία και ένα χρόνο Τροϊκοκρατίας, η κυβέρνηση ζητάει από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις συναίνεση και από την κοινή γνώμη ανοχή. Δεν θα ήταν κακό αν ήταν ειλικρινές. Αλλά δεν είναι. Γιατί η βάση της ειλικρίνειας είναι η αυτοκριτική. Και εδώ απουσιάζει πλήρως. Ούτε μια στιγμή δεν ακούστηκε και από κανέναν κυβερνητικό
παράγοντα ότι η κυβέρνηση έκανε λάθη. Αντίθετα επιμένουν στην ορθότητα της πολιτικής τους. Αν ήταν ορθή τότε γιατί τα αποτελέσματα είναι αυτά που είναι; Και προς τι η συναίνεση αν δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή πολιτικής; Αφήστε το άλλο: ο Πρωθυπουργός να ζητάει συναίνεση από τους πολιτικούς αρχηγούς και ο αντιπρόεδρός του να τους περνάει γενεές δεκατέσσερις.Η οικονομική πολιτική οδηγείται από τη μια αποτυχία στην άλλη. Η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύθηκε, κάνοντας κακή εφαρμογή ενός κακού Μνημονίου, στο πλαίσιο μιας κακής επιλογής προσώπων. Και εκεί που υπόσχονταν να καθαρίσει σε ένα-δυο χρόνια, τώρα που ο χρόνος συμπληρώνεται απλώς διαπιστώνει ότι βρίσκεται πιο βαθιά στο πηγάδι. Και ζητάει από τους άλλους να βοηθήσουν, για να σωθεί η οικονομία και να αλλάξει η χώρα. Αυτό είπε ο Πρωθυπουργός στο «Έθνος» την Κυριακή. Αυτό θα πει και στους πολιτικούς αρχηγούς. «Είναι αποφασισμένος» να κάνει ό,τι χρειάζεται. Καμία αντίρρηση. Αλλά το θέμα δεν είναι αν ο Πρωθυπουργός αισθάνεται αποφασισμένος, χαρούμενος, λυπημένος, ή προβληματισμένος. Είναι τι έκανε η κυβέρνησή του μέχρι σήμερα. Και αυτά που έκανε έχουν ένα αποτέλεσμα: μηδέν εις το πηλίκον.
Μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, κοπήκαν παροχές, αφαιρέθηκαν πόροι, ακυρώθηκαν κεκτημένα δικαιώματα. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Το έλλειμμα παραμένει καρφωμένο στο 10% και το χρέος πάει για 160% του ΑΕΠ, επειδή το ΑΕΠ συρρικνώνεται. Και το χειρότερο; Η αξιοπιστία της χώρας την οποία διατυμπάνιζε η κυβέρνηση ότι αποκατέστησε, πάει περίπατο. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ψυχρές και ανάποδες οι σχέσεις της χώρας με τους κοινοτικούς. Ποτέ άλλοτε δεν μιλούσαν τόσο απαξιωτικά για τη χώρα και την κυβέρνησή της. Δεν υπάρχει ούτε ένας κοινοτικός αξιωματούχος που να μη δηλώνει ότι είναι απογοητευμένος με τους ρυθμούς και τις επιδόσεις της κυβερνητικής πολιτικής.
Για όλα αυτά κάποιοι φέρουν ευθύνη. Και αυτοί οι κάποιοι μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση που ζητάει συναίνεση. Δεν θα ήταν πιο πειστική η κυβέρνηση αν τους είχε καταλογίσει αυτά που τους βαρύνουν; Δεν θα ήταν πιο αξιόπιστη αν παραδεχόταν ότι έκανε λάθος εκτιμήσεις και πήρε λάθος αποφάσεις; Δεν θα ήταν η ιδία πιο συναινετική αν σταματούσε να τα φορτώνει όλα στους προηγούμενους, που σε τελευταία ανάλυση πλήρωσαν και γι' αυτό είναι προηγούμενοι; Δεν θα βοηθούσε αν έβαζε αυτή τη συζήτηση σε μηδενική βάση, αντί να θολώνει τα νερά, ζητώντας από τους άλλους να συνδράμουν αλλά να μην ξεκαθαρίζει ακριβώς σε τι να συνδράμουν; Δεν θα ήταν προς το συμφέρον της οικονομίας αν ο Πρωθυπουργός πρότεινε ακόμη και συγκυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση; Δεν θα ήταν πιο αφοπλιστική στους επικριτές της σε τελευταία ανάλυση, αν ομολογούσε ότι έχασε χρόνο και πήρε λάθος αποφάσεις σε λάθος στιγμές και με λάθος πρόσωπα; Όσο η κυβέρνηση δεν αλλάζει την πολιτική αλλά και τη γενικότερη στάση της, προκύπτει ότι δεν ψάχνουν για συναίνεση. Για κορόιδα ψάχνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου