ΑπΕΡΓΟΙ, ΑΕΡΓΟΙ και ΑνΕΡΓΟΙ ..ΠΕΙΝΑΣ

του Κωνσταντίνου Σταματόπουλου

Παρακολουθώντας και προσπαθώντας κατά το δυνατόν να ξετυλίξω στο νού μου την εξέλιξη του νήματος  στην ελληνική επικαιρότητα, νιώθω υποχρεωμένος να ακολουθώ ένα λαβύρινθο με άγνωστο τέλος. Δεν υπάρχει λογικός ειρμός, δεν υπάρχει αλληλουχία γεγονότων, δεν υπάρχει εξήγηση.

Υπάρχει μόνο μια δεδομένη λέξη η οποία μοιάζει να αναβοσβήνει σαν λάμπα από «ξεθωριασμένο» νέον κρεμασμένη από σκουριασμένη κατασκευή…. ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ. Μοιάζει να παίζει μάλιστα με κάποια γράμματα από παράπλευρη πινακίδα προκαλώντας το μυαλό σε άλλο ένα μονοπάτι περίεργο. ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ, ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ, ΑΣΦΑΛΩΣ.. Και κάπου εκεί μπερδεύει το μυαλό το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με το Υπουργείο Υγείας και το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. (άραγε η κοινωνική ασφάλιση δεν προστατεύει τον πολίτη;  Μήπως κάποιος να πρότεινε στην συμπαθή κα Διαμαντοπούλου μια συγχώνευση υπουργείων..;).

Θα με ρωτήσει κανείς γιατί αυτό το χάος να συγκρατείται σε μια κοινή ρίζα λέξεων.. μα απλούστατα γιατί για όλα υπάρχει κοινή ρίζα αλλά ποτέ δεν την αναζητούμε. Ο καθένας περι άλλων τυρβάζει και χάνουμε την γενικότερη και πραγματική εικόνα που θα έδινε την ρίζα του κακού.

ΑΣΦΑΛΩΣ γιατί οι πολίτες αισθάνονται φοβισμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν σε όλες αυτές τις εξελίξεις…

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΣ, γιατί δεν υπάρχει τίποτα και κανείς παγκοσμίως που να μπορεί να εγγυηθεί μια πολιτική, γεωγραφική, επαγγελματική, οικογενειακή σταθερότητα..

ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ  γιατί σε μια πρόσφατη έρευνα αποδείχθηκε ότι το 32% των (εναπομεινάντων) εργαζόμενων νέων δουλεύει χωρίς ένσημα...

Και εκεί που χαίρομαι λέγοντας στον εαυτό μου ότι βρήκα την ρίζα του κακού, αυτοαναιρούμαι και σκέφτομαι ότι η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ  των ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ, ΑΣΦΑΛΩΣ δεν μπορεί να είναι η πρωτογενής ουσία του προβλήματος.. Τις πταίει λοιπόν;

Ομολογώ πως η αναζήτηση δεν είναι εύκολη και σε θεσμικά πλαίσια θα ήταν πολύ δύσκολο να οριοθετηθεί. Σε ευρύτερα ωστόσο πλαίσια ίσως φταίμε εμείς… Εμείς που εγκλωβισμένοι στην ανασφάλειά και την εσωστρέφειά μας αναγάγουμε τα προσωπικά προβλήματα σε προβλήματα συνόλου, χάνοντας την πραγματική ουσία. Απλούστατα γιατί ο καθένας μας «κοιτάζει την πάρτη του».. Μαθητές που διαμαρτύρονται για τις συγχωνεύσεις, συμβασιούχοι που καταγγέλουν απολύσεις, πολίτες που γιαουρτώνουν για τον ΧΥΤΑ στην Κερατέα, ιστορικοί που καταγγέλουν για το ντοκυμαντέρ 1821, πολίτες που διαμαρτύρονται για τους μετανάστες, φαρμακοποιοί που καταγγέλουν το άνοιγμα του κλάδου κ.ο.κ. Σαφώς τίποτα μεμπτό σε κάθε είδους αντίδραση αλλά μήπως είναι η στιγμή να καταλάβουμε συνολικά και συλλογικά σε τι αποσκοπούμε και τι ζητάμε;  Μήπως πρέπει να εστιάσουμε σε ένα κοινό και μεγάλο πρόβλημα ούτως ώστε να λυθεί; Μήπως κινδυνεύουμε μικροπολιτικά να φτάσουμε πάλι να εκλέξουμε εκπροσώπους ( δημοκρατικά πάντα…με την ευχή του Θεού) και ο καθένας μας να ζητάει άλλα λόγια να αγαπιόμαστε; Μήπως ήρθε η στιγμή να πάψουμε την εσωτερική μεμψιμοιρία και να δούμε και το πρόβλημα του δίπλα μας που είναι ίσως πιο ουσιαστικό και ενδεχομένως μέσω αυτού λύσουμε και το δικό μας; Μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε συντεχνιακές και συνδικαλιστικές λογικές σε ότι ζητάμε ή σε ότι και αν κάνουμε;

Δεν μας άρεσαν οι μετανάστες  ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ που εκβίαζαν μια κυβέρνηση (με τις πλάτες κάποιων εξ’ημών);  Καταλήξαμε να είμαστε ωστόσο και εμείς ΑΝΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ (με απολύσεις και λουκέτα να γίνονται πλέον καθημερινό φαινόμενο), ορισμένοι ΑΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ (εκμεταλλευόμενοι το συνδικαλιστικό κατεστημένο χρόνων) και οι περισσότεροι εξ’ημών συνεχίζουν να εκβιάζουν έναν θεσμό κατά το προσωπικό τους συμφέρον και δοκούν..

Σαφώς δεν βρήκα την πρωτογενή ουσία του προβλήματος και πάλι. Βρήκα μόνο το πιάτο…που  πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι το ίδιο για όλους .Και για τους  ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ και για τους ΠΕΙΝΑΛΕΣ…. 

Η μερίδα όμως δεν υπάρχει πιά, τα πηρούνια «λέρωσαν», οπότε βάλτε τα «μαχαίρια» πίσω στα ντουλάπια..Καιρός απλά να αλλάξουμε πιάτο.