πηγή STATESMEN
Η Ελλάδα στη διεθνή σκηνή έχει πάψει προ πολλού να εμπνέει τους φίλους της και να προκαλεί τον σεβασμό των αντιπάλων της. Η πικρή αλήθεια είναι ότι, δεν διαδραματίζει κανέναν πρωταγωνιστικό ή έστω σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Απλώς υπάρχει. Στο δε εσωτερικό μέτωπο είναι πανθομολογούμενη η αδιαφορία της κοινωνίας προς την πολιτική και τους πολιτικούς.
Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων και να μιλήσει με τον κόσμο ώστε να καταλάβει την αγωνία και τον προβληματισμό των πολιτών. Η πολιτική ηγεσία, παρά τις ευκαιρίες που της δόθηκαν, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών.
Το πολιτικό σύστημα που καθιέρωσε η μεταπολίτευση έχει εξαντλήσει τα όρια του. Δεν παράγει ιδέες, δεν προσφέρει λύσεις, δεν αξιοποιεί νέα στελέχη, δεν προηγείται της κοινωνίας. Τα κόμματα παραμένουν προσκολλημένα στο παρελθόν τους, μακριά από την κοινωνία και τα νέα ρεύματα, στηριζόμενα στη κομματική γραφειοκρατία και σ’ έναν περί αυτήν μικρόκοσμο. Θα περίμενε κανείς, η κρίση που χτύπησε τη χώρα μας, να ωθήσει τα κόμματα να αλλάξουν ριζικά.
Δυστυχώς, όμως, οι ηγεσίες τους προτίμησαν τον συμβιβασμό από την ανατροπή. Επέλεξαν την διαχείριση ενός κατά γενική ομολογία χρεοκοπημένου κομματικού μοντέλου, αντί των ριζοσπαστικών αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των κομμάτων τους. Θεωρούν ότι η «εναλλαγή στην εξουσία», όπως ισχύει από την μεταπολίτευση, θα συνεχισθεί με το σκεπτικό ότι το «έχουν δίπορτο». Παρέβλεψαν την πιθανότητα της «τρίτης πόρτας» ή του «τρίτου ανθρώπου», εν μέρει δικαιολογημένα γιατί κόμματα όπως αυτό της κ. Μπακογιάννη, του κ. Καρατζαφέρη ή της Αριστεράς, πέραν του ό,τι έχουν «οροφή» στα ποσοστά τους, δεν μπορούν να διαμορφώσουν πρόταση εξουσίας.
Το λάθος που κάνουν είναι ότι, ο κόσμος δεν προσβλέπει σε κανένα από αυτά ότι μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματά του και κυρίως να εμπνεύσει ένα νέο συλλογικό όραμα. Η συντριπτική πλέον πλειονότητα των πολιτών, ανεξάρτητα από κομματική ή ιδεολογική τοποθέτηση, έχει διαμορφώσει άποψη για τα κόμματα και τις ηγεσίες τους. Για αυτούς τα κόμματα είναι ταυτισμένα με την οικονομική χρεοκοπία και οι πολιτικοί με το έλλειμμα.
Οι πολίτες έδωσαν πίστωση χρόνου και σήμερα ανακαλύπτουν ότι προδόθηκαν. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει. Γι αυτό και ήδη αναζητούν το καινούριο, που είτε προκύψει μέσα από το πολιτικό σύστημα είτε έξω από αυτό, θέλουν να έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Έναν ηγέτη που θα έχει το θάρρος να αψηφά το πολιτικό κόστος, που θα έχει τη δύναμη να αντισταθεί στον λαϊκισμό, που θα έχει τη τόλμη να μιλήσει ρεαλιστικά για τα εθνικά θέματα, που θα έχει το όραμα να επανιδρύσει το κράτος και φυσικά θα εμπνεύσει ένα κίνημα πολιτών που θα δώσει περιεχόμενο στο σύνθημα «Αλλάξτε τα όλα». Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα «νέο 1909» κι έναν Ελευθέριο Βενιζέλο που με τόλμη και ρεαλισμό θα αξιοποιήσει τη σύγκλιση των συμφερόντων των δυνατών της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου