Η Αθήνα στον καιρό του Καμίνη

 

Γιώργος  Κουβαράς
aixmi.gr

Η εικόνα που εμφανίζει το κέντρο της Αθήνας το τελευταίο διάστημα είναι αποκαρδιωτική. Από το ιστορικό κέντρο κι από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα είναι φανερή η πρωτοφανής υποβάθμιση και η

ανυπαρξία οιουδήποτε κρατικού ή δημοτικού μηχανισμού, ικανού να βάλει τα πράγματα σε μια στοιχειώδη τάξη.

Τα προβλήματα είναι λίγο – πολύ γνωστά. Ένα κέντρο – γκέτο μεταναστών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, απελπισμένοι και ενίοτε επικίνδυνοι, μεταφέρουν το δικό τους αδιέξοδο στους διπλανούς τους. Παρεμπόριο που οργιάζει μπροστά στα μάτια των αρχών, οι οποίες δεν θεωρούν ότι πρέπει να παρέμβουν. Κλειστά μαγαζιά που έβαλαν λουκέτο λόγω της κρίσης και άλλα που κατεβάζουν τα ρολά με το φόβο των καθημερινών επεισοδίων.

Δίπλα σε αυτή την πραγματικότητα έχει προστεθεί την τελευταία εβδομάδα και μια θλιβερή εικόνα της Πλατείας Συντάγματος, η οποία, από την περασμένη Τετάρτη που πνίγηκε στα δακρυγόνα θυμίζει πια βομβαρδισμένο τοπίο με διάσπαρτες σκηνές Αγανακτισμένων που φεύγουν για να πάνε στη δουλειά το πρωί και γυρίζουν το βράδυ για να κρατήσουν ζωντανό τον αγώνα τους.
Αυτή η Αθήνα είναι, δυστυχώς, ο καθρέφτης μας.
Είναι απορίας άξιο πως ο Δήμαρχος της πόλης, ο οποίος μέχρι τώρα έχει λάβει μέρος σε διάφορες κυβερνητικές συσκέψεις που προαναγγέλλουν την αναβάθμιση του κέντρου, αδυνατεί αυτή την κρίσιμη ώρα να αναλάβει μια σοβαρή πρωτοβουλία για να βάλει φρένο σε αυτό το κατάντημα.
Δεν ξέρουμε αν ο κ. Καμίνης είναι στο πλευρό των Αγανακτισμένων, αν είναι εναντίον τους, αν θεωρεί ότι καλώς έχουν κατασκηνώσει στο Σύνταγμα κι αν είναι σε θέση να συνεργαστεί μαζί τους, έτσι ώστε να εγγυηθεί ότι το κίνημα που εκφράζουν θα δίνει ζωή στην πόλη – όπως συνέβαινε στο ξεκίνημά του – και δεν θα συμβάλλει στην περαιτέρω υποβάθμισή της, όπως τείνει να συμβεί εσχάτως. Πολύ θα θέλαμε να το μάθουμε, αν και εικάζουμε βασίμως ότι με τη σιωπή του παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα και την ανεπάρκειά του.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επενδύει πολιτικά σ’ αυτή την κατάσταση, θεωρώντας  ότι η απειλή των επεισοδίων και των δακρυγόνων από τη μια και η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει το κέντρο της πόλης από την άλλη, θα κρατήσουν στο εγγύς μέλλον μακριά από τη Βουλή τους πραγματικά Αγανακτισμένους.
Όταν οργιάζει το παρεμπόριο λίγα μέτρα από το υπουργείο Οικονομικών, όταν οι τουρίστες ακούνε Σύνταγμα και το βάζουν στα πόδια κι όταν η εξαθλίωση περνά από το κέντρο της πόλης, δε χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι η Αθήνα έχει γίνει η σκηνή ενός θεάτρου του παραλόγου. Το περίεργο είναι ότι σ’ αυτό το θέατρο ο δήμαρχός της είναι ένας απλός κομπάρσος…