Πέντε κουβέντες αφτιασίδωτες, στεγνές, ξερές σαν πέτρες πάνω στο τσιμέντο : Όλοι μεγαλώνοντας είχαμε όνειρα, είχαμε ήρωες που θέλαμε να τους μοιάσουμε. Θέλαμε να γίνουμε αθλητές, ηθοποιοί, εξερευνητές, επιστήμονες, εφευρέτες.
Όλοι μεγαλώνοντας αγγίξαμε λιγότερο ή περισσότερο τα όνειρά μας.
Μοιάσαμε λιγότερο ή περισσότερο στα παιδικά μας ινδάλματα. Όλοι μεγαλώνοντας απογοητευτήκαμε από τους παιδικούς μας ήρωες. Βρίσαμε το είδωλό μας επειδή έχασε ένα πέναλτι, στεναχωρηθήκαμε όταν ο τραγουδιστής που θαυμάζαμε άλλαξε στυλ, παραξενευτήκαμε όταν καταλάβαμε ότι ένας αρχαιολόγος είναι αρκετά διαφορετικός από τον Ιντιάνα Τζόουνς. Όλοι μεγαλώνοντας θυμώσαμε, κλάψαμε, πονέσαμε όταν οι ήρωες μας αποκαθηλώθηκαν.Όλοι μεγαλώνοντας μάθαμε πως σε οποιοδήποτε τομέα, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, αν τελικά δεν αξίζεις, αν είσαι σκάρτος, η πιάτσα αργά ή γρήγορα θα σε βγάλει από το παιχνίδι. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν.
Δεν ξέρω κανέναν που να ήθελε σαν παιδί να γίνει πολιτικός. Και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη περίοδο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που να υπήρχε τέτοια αντίδραση ενάντια στους πολιτικούς.
Ήρθε ο καιρός να καταλάβουν οι πολιτικοί μας πως δεν είναι οι ήρωες κανενός. Ποτέ δεν ήταν. Ήρθε η στιγμή να καταλάβουν πως δεν μπορούν να κοροϊδέψουν πια κανέναν.
Αν αυτό τους κάνει να φοβούνται, να τρομοκρατούνται, τότε μάλλον πρέπει να ελέγξουνε ξανά προσεκτικά τις προτεραιότητές τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου