Σκοτώνεις τη γλώσσα – μας κάνεις δυσλεκτικούς

Γράφει η Πασχαλίνα Χατζηχαρίστου 
Πηγή aixmi.gr

Ο Κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης πρότεινε την απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας και χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για την πρωτοβουλία αυτή. Το γεγονός ότι πέραν των άλλλων ωφελειών, διευκολύνονται και εξυπηρετούνται οι ανάγκες των ατόμων που πάσχουν από δυσλεξία.
Μπροστά στην πολύπλευρη κρίση που η Ελλάδα αντιμετωπίζει, η πρόταση του ήχησε στα αυτιά μου ταπεινωτική, αλλά και ανεξαρτήτως κρίσης, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν πραγματωνόταν, μία τέτοια πρόταση θα ήταν, εκ πρώτης ακοής, απορριπτέα!
Ας αναφέρω τη ρήση του γνωστού φιλοσόφου Λούντβιχ Βιγκεστάιν πως «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια της σκέψης μου«, αλλά και ότι το μυαλό είναι ένα σύνθετο όργανο, που όσο γυμνάζεται, τόσο δυναμώνει και ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την εκγύμνασή του, τόσο λιγότερο, πάσχουν από άνοια και αλτσχάιμερ.
Η γλώσσα, μέσω της ετυμολογίας της, μας ταξιδεύει στον ίδιο τρόπο γέννησης των λέξεων, αλλά και στη φιλοσοφία που κρύβουν βαθιά μέσα τους, κάτι που χωρίς τη σημερινή ορθογραφία θα ήταν αδύνατο. Για παράδειγμα: Ας πάρουμε το ρήμα συγχωρώ και forgive. Πίσω από τις δύο λέξεις, αντανακλώνται οι διαφορετικές εκφάνσεις που δίνουν οι λαοί στην έννοια αυτή, δηλαδή, συγχωρώ με την έννοια του συνυπάρχω και θέλω να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί σου και συγχωρώ (συν + χωρώ) με την έννοια του δίνω=give κάτι και κατόπιν εξιλεώνομαι. Αναμφισβήτητα, αυτές οι δυο υπέροχες ιστορίες των γλωσσών δε θα ήταν αντιληπτές, αν λέγαμε ΣΙΓΧΟΡΟ!! Εξάλλου, ανατρέποντας το επιχείρημα περί δυσλεξίας, επιστήμονες έχουν αποδείξει πως όλα τα παιδιά, δυσλεξικά και μη, μαθαίνουν, συγκρατούν, αλλά και βοηθώνται στο να ορθογραφήσουν, ενθυμούμενα ιστορίες και εικόνες που εύγλωττα τις έχουν μεταφέρει σ’ αυτά καθηγητές, γονείς και φίλοι…
Απλοποιώντας τις διαφορετικές πραγματώσεις των φωνημάτων (φώνημα Ι , πραγματώσεις: η, ι, υ, οι , ει), αναπόφευκτα απλοποιούνται και οι διαφορετικές πραγματώσεις νοημάτων. Εξαίσιος και υπέροχος, ας θεωρήσουμε πως έχουν κάποιες διαφορές, καθώς ο εξαίσιος είναι ο ιδιαίτερα αίσιος, ενώ ο υπέροχος είναι αυτός που υπερέχει των υπολοίπων. Με τον ΕΞΕΣΙΟ και τον ΙΠΕΡΟΧΟ, ωστόσο, χωρίς να μπορέσουμε να ανατρέξουμε στο λόγο δημιουργίας της ετυμολογίας των δύο λέξεων αυτών για παρεμφερή νοήματα, είναι πιθανό ο ένας όρος να ατροφήσει, αφού δε θα είναι σαφές πια σε τι διαφέρει και κατόπιν να «πεθάνει», αφού οι γλώσσες «πεθαίνουν», όταν οι άνθρωποι τις «σκοτώνουν», τόσο λόγω μη ορθής χρήσης όσο και λόγω αχρησίας. Ένα επιπρόσθετο επιχείρημα είναι πως με βάση την άποψη του κ. Ματσάκη χάνεται και η οποιαδήποτε σύνδεση με τα γλωσσικά δάνεια. Ο ιπέροχος με τον super δε θα μπορούν να συνδεθούν και ας πηγάζουν και οι δύο από την πρόθεση υπέρ. Έτσι, κατά συνέπεια, οι γλώσσες μοιάζουν ασύνδετες, δίχως επικοινωνία και ανταλλαγές, ολωσδιόλου αυθαίρετες!
Ο Άλφρεντ Τομάτις, υπήρξε καθηγητής ωτορινολαρυγγολογίας (φανταστείτε το: Οτορινολαριγκολογίας, συμπτωματικά το ρις=μύτη με ι, τυχερός ο κ.Ματσάκης!!) και φωνιατρικής, μάλιστα ο ίδιος ο Τομάτις, ανέπτυξε μία ειδική μέθοδο για άτομα δυσλεξικά… Χαρακτηριστικά αναφέρω δήλωσή του:  «Εάν απλοποιήσουμε τη γλώσσα, δε θα βοηθήσουμε το τμήμα του πληθυσμού που είναι δυσλεξικοί, αλλά θα μεταβληθούμε όλοι σε δυσλεξικούς». Προτείνω, λοιπόν, αναβάθμιση της Παιδείας μας, για να μάθουμε καλύτερα ελληνικά, βοηθώντας τόσο εμάς όσο και τους δυσλεξικούς φίλους μας.