press-gr.blogspot.com
του Αντώνη Μάριου Παπαγιώτη
Σήμερα που γιορτάζει το ψέμα, ατυχώς θυμάσαι την σταύρωση Εκείνου που φέρεται να θυσιάστηκε για να σωθείς από τα κρίματα. Πρόσφατα, μεγάλωσε η μέρα και η Γη έχει την ώρα της, αλλά εσύ δεν άλλαξες. Δε νίκησες το ψέμα. Δεν σώθηκες, παρά τη θυσία. Δεν έσβησες το σκότος της ψυχής σου. Δεν ένιωσες την πραγματική διάσταση του προβλήματος του περιβάλλοντος που ζεις. Προέταξες πάλι τον αρνητισμό σου. Με έπεισες και σ' έπεισα ξανά ότι ταυτίζεσαι με απόψεις του "όχι, εγώ δεν το κάνω". Κάνε, όμως, κάτι για να βγεις από το ουσιαστικό τίποτα που ζεις. Φύσηξε δυνατά
τη χρυσόσκονη της αδιαφορίας που έπιασε κρούστα στο πετσί σου και λάδωσε επιτέλους το μηχανισμό της αντίδρασής σου. Κράτα ότι o μηχανισμός της άρνησης συνδέεται με απρόβλεπτες συμπεριφορές, σύμφωνα με τον Cramer. Υποδηλώνει εγωιστική και επιδεικτική συμπεριφορά με έλλειψη καθαρότητας πνεύματος, ανίκανη να δει στην καρδιά σημαντικών προβλημάτων και στο μόνο που μπορούν να ωφελήσουν τέτοιου είδους μηχανισμοί είναι στην προστασία από τον πόνο και όχι στην...
επίλυση του προβλήματος. Δεν σε ενδιαφέρει τί λέει ο Cramer θα μου πεις, όταν καθημερινά βιώνεις ένα Κραμερ Vs Κραμερ στη ζωή σου. Από την εσωπάλη με το ρημαγμένο Ego σου ως τον καθημερινό αγώνα για το χρεωμένο σπίτι σου. Από την μάχη με τα ήθη σου ως την πάλη επίσπευσης της λήθης σου. Εσένα δεν σε νοιάζει να γιατρέψεις τον πόνο. Τον συνήθισες. Δείχνεις εξαιρετικά υψηλή ανοσία. Δεν σε νοιάζει όμως και να επιλυθεί το πρόβλημα, εκείνο της αδιαφορίας κυρίως. Αυτό που θα μολύνει τους γόνους σου. Σκέψου τον κόσμο που θα τους φέρεις, όταν εσύ αφορίζεις τους πάτρωνές σου για το περιβάλλον που σου 'μαθαν να ζεις. Για το κλίμα που σε μεγάλωσαν. Μεγάλωσες στο τέρας της πόλης και στο φόβο του χωριού. Ήπιες μόλυνση, κατάπιες ψέματα. Ξεγλίστρησες από τον πόθο σου να μάθεις. Κορόιδεψες την δίψα σου να δεις.. γιατί είσαι εδώ. Μεγάλωσες με αισθήματα χημείας σε περίοδο αλχημείας, με στυλ δοσοληψίας. Με βλέμματα άσκοπης προσπάθειας που σ' έκαναν ενήλικα νευρωτικό. Σε κατέστησαν άνθρωπο που ζει στο ανθρωπόκαινο και τα όνειρα του οδηγούνται σε σύνθλιψη κι αργότερα, αναπόφευκτα, έρχεται κι η κατάθλιψη. Τώρα που τα γλυκά από το Pallete μπαγιάτεψαν, πως θα σκεπάσεις τους πόνους με φαΐ; Τώρα που στερεύει το aqua vitae σου -όποιο κι αν είναι αυτό το υγρό που σου δίνει ζωή- πώς θα χύνεις δάκρυα για βιολογικό καθαρισμό; Τώρα που μεγάλωσες και έπιασες στεριά μέσα σε οάσεις από τις ψυχώσεις των άλλων, που θα πατήσεις όταν αυτοί οι άλλοι δεν έχουν ψυχή;
ΥΓ Το κείμενο γράφτηκε μετά από ερέθισμα απότοκο του ακούσματος της Χαρούλας Αλεξίου στο Παλλάς. Κάποια στιγμή την αδίκησα, γράφοντας στο προφίλ μου στο facebook ότι "η Χαρούλα είναι Μία, αλλά την έχει δει πολύ". Έσφαλα. Η Χαρούλα είναι Μία. Σκέτο..
Σήμερα που γιορτάζει το ψέμα, ατυχώς θυμάσαι την σταύρωση Εκείνου που φέρεται να θυσιάστηκε για να σωθείς από τα κρίματα. Πρόσφατα, μεγάλωσε η μέρα και η Γη έχει την ώρα της, αλλά εσύ δεν άλλαξες. Δε νίκησες το ψέμα. Δεν σώθηκες, παρά τη θυσία. Δεν έσβησες το σκότος της ψυχής σου. Δεν ένιωσες την πραγματική διάσταση του προβλήματος του περιβάλλοντος που ζεις. Προέταξες πάλι τον αρνητισμό σου. Με έπεισες και σ' έπεισα ξανά ότι ταυτίζεσαι με απόψεις του "όχι, εγώ δεν το κάνω". Κάνε, όμως, κάτι για να βγεις από το ουσιαστικό τίποτα που ζεις. Φύσηξε δυνατά
τη χρυσόσκονη της αδιαφορίας που έπιασε κρούστα στο πετσί σου και λάδωσε επιτέλους το μηχανισμό της αντίδρασής σου. Κράτα ότι o μηχανισμός της άρνησης συνδέεται με απρόβλεπτες συμπεριφορές, σύμφωνα με τον Cramer. Υποδηλώνει εγωιστική και επιδεικτική συμπεριφορά με έλλειψη καθαρότητας πνεύματος, ανίκανη να δει στην καρδιά σημαντικών προβλημάτων και στο μόνο που μπορούν να ωφελήσουν τέτοιου είδους μηχανισμοί είναι στην προστασία από τον πόνο και όχι στην...
επίλυση του προβλήματος. Δεν σε ενδιαφέρει τί λέει ο Cramer θα μου πεις, όταν καθημερινά βιώνεις ένα Κραμερ Vs Κραμερ στη ζωή σου. Από την εσωπάλη με το ρημαγμένο Ego σου ως τον καθημερινό αγώνα για το χρεωμένο σπίτι σου. Από την μάχη με τα ήθη σου ως την πάλη επίσπευσης της λήθης σου. Εσένα δεν σε νοιάζει να γιατρέψεις τον πόνο. Τον συνήθισες. Δείχνεις εξαιρετικά υψηλή ανοσία. Δεν σε νοιάζει όμως και να επιλυθεί το πρόβλημα, εκείνο της αδιαφορίας κυρίως. Αυτό που θα μολύνει τους γόνους σου. Σκέψου τον κόσμο που θα τους φέρεις, όταν εσύ αφορίζεις τους πάτρωνές σου για το περιβάλλον που σου 'μαθαν να ζεις. Για το κλίμα που σε μεγάλωσαν. Μεγάλωσες στο τέρας της πόλης και στο φόβο του χωριού. Ήπιες μόλυνση, κατάπιες ψέματα. Ξεγλίστρησες από τον πόθο σου να μάθεις. Κορόιδεψες την δίψα σου να δεις.. γιατί είσαι εδώ. Μεγάλωσες με αισθήματα χημείας σε περίοδο αλχημείας, με στυλ δοσοληψίας. Με βλέμματα άσκοπης προσπάθειας που σ' έκαναν ενήλικα νευρωτικό. Σε κατέστησαν άνθρωπο που ζει στο ανθρωπόκαινο και τα όνειρα του οδηγούνται σε σύνθλιψη κι αργότερα, αναπόφευκτα, έρχεται κι η κατάθλιψη. Τώρα που τα γλυκά από το Pallete μπαγιάτεψαν, πως θα σκεπάσεις τους πόνους με φαΐ; Τώρα που στερεύει το aqua vitae σου -όποιο κι αν είναι αυτό το υγρό που σου δίνει ζωή- πώς θα χύνεις δάκρυα για βιολογικό καθαρισμό; Τώρα που μεγάλωσες και έπιασες στεριά μέσα σε οάσεις από τις ψυχώσεις των άλλων, που θα πατήσεις όταν αυτοί οι άλλοι δεν έχουν ψυχή;
ΥΓ Το κείμενο γράφτηκε μετά από ερέθισμα απότοκο του ακούσματος της Χαρούλας Αλεξίου στο Παλλάς. Κάποια στιγμή την αδίκησα, γράφοντας στο προφίλ μου στο facebook ότι "η Χαρούλα είναι Μία, αλλά την έχει δει πολύ". Έσφαλα. Η Χαρούλα είναι Μία. Σκέτο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου